GEÇMİŞ ZAMANIN PEŞİNDE İnsan yaşlanmaya başladığında doğal olarak, gelecekten çok dönüp geçmişe bakar. Gelecek bilinmeyen; geçmişse, acısı, tatlısı, iyisi, kötüsüyle koskoca bir ömürdür. Bellek arşivimizden hatırlamak istediğimiz an ve olayın dosyasını çıkarır, o günlerin tadı, heyecanı neyse ona göre tekrar yaşarız. Çoğu kez bunu yaparken de "aradan bu kadar zaman mı geçti? ne kadar da çabuk geçti!" diye şaşarız. Aslında dün kadar yakın, tazeliğini hep koruyan olaylardır bunlar. Benim geçmişim, tekrar izlemek istediğim eski "filmler"le doludur. Bunlar içinde Dram, Trajedi, Komedi, Polisiye, Şiddet, Romantik, Duygusal ne tür ararsanız vardır! Örneğin, Demokrat Parti'nin önlenemeyen yükseliş ve düşüşü, Küba Devrimi, Che'nin öldürülüşü, 68 Paris olayları, Vietnam Savaşı, Endonezya soykırımı, Allende'nin Şili'si, Bardot, Delon, Gabin'in Paris'i, Giacomotti, Modigliani ve Mübin'in Montparnasse'ı, Palme'nin öldürülüşü, Yaşar Kemal'in Çukurova'sı ve daha niceleri... Olayların tarihlerini bulmaya çalışırken, kendi yaşımı hatırlamak talihsizliğini de yaşar, ama herkesin rüya ve kâbuslarında görebileceği, çağımızın önemli olaylarına tanık olabilme fırsatını yakalayabildiğimden kendimi şanslı sayarım!.. 1960 yılının baharında, kulaktan kulağa fısıldanan, 5'inci ayın, 5'inci günü, saat 5'te "555K",parolasını duyup gelen on binlerce insanın, dönemin gururlu başbakanı Adnan Menderes'i yüzüne karşı Kızılay Meydanında yuhaladığını görmek ve arkasından tam 22 gün sonra, 27 Mayıs'ı yaşamak benim gibi çiçeği burnunda, genç ve tecrübesiz bir gazeteciyi enine boyuna etkilemişti Fidel, Che, Cienfuegos ve diğer sakallı devrimcilerin, "Los Barbados"ların halkın coşkulu gösterisi eşliğinde Havana'ya girmesi... Amerika'nın "kerhanesi" haline getirilmiş adada, moral değerleri ellerinden alınmış halka, önce insan, sonra Kübalı kimliği ve onurunu geri veren bu devrimi, ilgi ve heyecanla izlemiştim. Sonra, Endonezya soykırımında, sessiz sedasız, 1 milyon insanın yok edilişini...

---